گروه خودیار چیست و لزوم عضویت در آن؟

  • گروه خودیار، گروه کوچک خودگردان، داوطلبانه و غیررسمی است که در آن افرادی که مشکل، آرمان و علائق مشترک دارند، تجربیات و دانش خود را با یکدیگر به اشتراک می گذارند و به هم در داشتن سبک زندگی سالم و بهبود بیماری کمک می‌کنند.

  • این گروه ها توسط خودشان هدایت می شوند.

  • گروه های خودیار نه تنها برای عضو گروه بلکه برای خانواده و دوستان او نیز موثر است. تشکیل گروه خودیار برای خانواده های بیماران، سبب می شود تا خانواده ها آگاهی بیشتری از بیماری و شرایط بیمار کسب کنند و در جهت بهبود کیفیت زندگی بیمار گام بردارند.

  • در گروه خودیار لازم است فردی به عنوان رهبر گروه خودیار برای مدیریت در نظر گرفته شود. او فردی از اعضای گروه است که موفقیت هایی را در زمینه مقابله با مشکل مورد نظر گروه، به دست آورده و تجربیات موثری در این خصوص دارد. رهبر گروه با مشارکت دیابت یار جلسات گروه را تشکیل می دهد و گروه را مدیریت می کند.

  • گاهی لازم است شخص علمی و مجرب در زمینه مشکل مورد نظر گروه که به تشخیص و درخواست رهبر گروه به صورت مهمان در برخی جلسات شرکت کند و تجربیات فنی و تخصصی خود را به گروه ارائه کند و به سوالات اعضای گروه پاسخ می دهد.

  • اعضای گروه خودیار در مورد موضوعی خاص و تعیین شده به صورت تعاملی با یکدیگر بحث، گفتگوی متقابل و پرسش و پاسخ می کنند که توسط رهبر گروه هدایت می شود. از تعامل گروهی برای درک و شفاف سازی دیدگاه ها و نظرات افراد استفاده می شود و افراد تجارب و توصیه هایی را برای بهبود عملکرد و کارایی در رابطه با یک موضوع ارائه می دهند.

  • توجه کنیم که گروه خودیار، وظیفه آموزشی و درمانی ندارد و نمی تواند جایگزین مداخلات درمانی برای بیماران باشد، بلکه بیماران و افراد دارای مشکلات سلامت، باید تحت درمان پزشک باشند و در طول مدت درمان یا پس از آن، به عضویت گروه خودیار درآیند و در جلسات گروه شرکت کنند تا از تجارب بیماران دیگر استفاده کنند و در امر خودمراقبتی، توانمندی های بیشتری کسب کنند. 

  • اثرات مثبت گروه خودیار بر اعضای گروه:  

  • ایجاد شبکه حمایت های اجتماعی

  • ایجاد تغییرات مثبت در سبک زندگی، نگرش و رفتار افراد

  • افزایش اعتماد به نفس و عزت نفس

  • ارتقای صفات شخصیتی افراد

  • ارتقای سازگاری با شرایط بیماری/ مشکل

  • بهبود عملکرد افراد در زندگی

  • ارتقای سلامت جسمی و روانی افراد

  • توانمندسازی افراد در مقابله با بیماری/ مشکل

  • کاهش استرس، ترس و اضطراب ناشی از بیماری/ مشکل

  • افزایش تاب آوری (تحمل استرس)

  • افزایش آگاهی در مورد بیماری/ مشکل

  • کاهش انزوا و گوشه گیری و تقویت روابط اجتماعی و روحیه همکاری گروهی

  • ایجاد فرصت خودارزیابی برای افراد

نکته مهم:

“پزشکان به بیماران می گویند که چه کاری انجام دهند، و افراد حامی در گروه خودیار به بیماران کمک می کنند تا بفهمند چگونه این کار را انجام دهند.”

اعضای گروه خودیار زمانی سود بیشتری می‌برند که رهبر گروه و افراد حامی در گروه به پنج کارکرد کلیدی توجه کنند: بودن در گروه، کمک در مدیریت روزانه، حمایت اجتماعی و عاطفی، ارتباط با پزشک و دیگر مراقبین بالینی، ارتباط با منابع اجتماعی و حمایت مداوم.